Christa schrijft.

Ik ga proberen te schrijven, dus hier komt mijn verhaal. Als jullie tips hebben zijn die altijd welkom!

Hoofdstuk 1

Ik loop door de donkere straten, en voel de spanning stijgen met elke stap die ik doe. Het is niet normaal dat ik het doe. Maar ik ben eraan begonnen, dus ik ga door. Samen met mijn vriendin Evelien loop ik verder en verder van huis, maar dichter en dichter bij de spanning. Hoe we op het idee kwamen dit te doen? Ik zal het je vertellen.

We zitten allebij op dezelfde school, alleen niet in dezelfde klas. Het kan zijn voordelen, maar ook zijn nadelen hebben. We kunnen niet kletsen tijdens de lessen, geen huiswerk samen maken, maar daar tegenover, meer roddels en nieuwtjes, en verhalen uitwisselen hoe erg de leraren de klas weer niet aan kunnen.
Op een dag komt Evelien opgetogen naar me toe in de pauze. Het is een drukke dag, en waarschijnlijk was er iets opwindends gebeurt wat Evelien me nu komt vertellen. 'Heb je het al gehoord?' Ik kijk haar verbaast aan. 'Nee, ik heb nog helemaal niks gehoord, maar volgens mij is het een sappig verhaal en heeft de hele school het erover.' Ik kijk haar verwachtingsvol aan wat ze me gaat vertellen. Ze pakt me bij mijn arm en trekt me in een hoekje. 'Er komt binnenkort een muziekwedstrijd. De gene die wint, krijgt een platencontract, en dat niet alleen, diegene heeft de ‘volledige macht’ over de muziekwereld; welke artiesten wel en niet goed zijn, wat voor liedjes er worden geschreven, dat soort dingen, je kent ze wel.' Ik ben opgetogen. Ik speel klarinet, dat betekend dat ik misschien mee kan doen! Maar nu wordt het gezicht van Evelien ernstig. 'Maar het is een hele zware strijd. Je moet lopend kunnen spelen, uit je hoofd, kunnen dansen als je aan het spelen bent, en dan moet je ook nog eens hartstikke goed zijn! En, je moet ook nog eens 50 vragen beantwoorden over bekende artiesten en muziek en alles wat er mee te maken heeft. Als je wint is het geweldig, maar als je verliest word je voor eeuwig uitgemaakt voor verliezer.' Ik ben geschokt, maar opgetogen. Als ik en Evelien er nou eens allebei naartoe gaan? Evelien speelt dwarsfluit. Allebei zitten we in een gevorderde orkest. 'Wat dacht je ervan?' vraag ik aan haar. Haar gezicht betrekt. 'Gek, je dent toch niet van plan mee te doen? Je zet je zelf voor schut! Voor paal!' Ze kijkt me woedend aan, alsof ik een misdaad heb gepleegd. 'Snap je het dan niet? De kans dát een van ons al wint is zeer klein, maar als een wint, word de andere alsnog uitgemaakt voor verliezer!' Ze was sinds toen heel kwaad op me. En dat vond ik flauw. Het was maar een wedstrijd. Wat maakte dat nou weer uit? het was een spel!

De hele school heeft het de komende weken erover. Ik ben vastbesloten om mee te doen. Het lijkt me geweldig! Super! Geniaal, om te bepalen welke liedjes er wel en niet op radio en tmf komen, en zorgen dat er niet meer van die saaie, duffe muziek komt. En dan ook nog eens zelf mee doen! Iets zaligers kan ik me niet bedenken. Behalve dan dat het weer goed komt tussen mij en Evelien. We zijn ons hele leven al met elkaar bevriend. Natuurlijk hebben we wel eens ruzie, maar nog nooit zo erg als nu. Ze negeerd me volledig, dat ik nogal onzinnig vind om wat ik had gezegd. Ik begrijp dat ze niet als verliezer wil eindigen, maar zó erg verliezer worden genoemd als zij had beweerd is echt overdreven. Het is een week geleden dat ik hoorde van de muziekwedstrijd. Ik heb dus al een week ruzie... Het lijkt veel langer, omdat we geen tijd meer met elkaar delen en de tijd daarom heel langzaam gaat. Ik ga in de pauze maar naar haar toe. Ik tik op haar schouder en kijk haar woedend aan, vastbesloten haar een lesje te leren mij niet zomaar te negeren. 'Hoe durf je me zomaar een week te negeren! Dat doe je toch niet zomaar? En over dat verliezer genoemd worden slaat ook helemaal nergens op!'Ik wacht haar antwoord. *Zucht*. 'Je hebt gelijkt. Het spijt me. Ik wou kijken hoelang je het zonder mij zou volhouden, en of je het zonder mij aan zou kunnen. Om te kijken of wij nog wel echt vriendinnen zijn.' Ik kijk haar verbaasd aan, en toen ik herinnerde dat ik boos op haar ben. 'Wat is dat nou weer? Je weet toch dat ik je beste vriendin ben? Ik kan toch niet zonder jou?' Ze glimlacht. 'Bedankt, dat wil ik horen. Ik voel me zo rot de laatste tijd, en heb het idee dat je me niet meer mag. Ik durfde het niet te vragen, en vond dit de perfecte kans om te kijken of je me wel mocht.' Ik ben niet meer boos. Het zit goed tussen ons. We hebben geen ruzie meer.
We spreken af dat we allebei mee gaan doen met de wedstrijd. Maar we hebben nog een probleem: Om mee te doen, moet je 18 zijn, en 50 euro betalen. Wij zijn allebei net 17 geworden, en ik heb net mijn laatste geld besteed aan de disco bij ons in de stad. Maar wij hebben natuurlijk een plan. We sluipen ergens binnen. We kijken echt te veel films. Want het is zo'n grote gebeurtenis, dat je er echt niet zomaar binnen kan sluipen. Maar wij geven niet op en gaan op het internet zoeken naar een plattegrond van het gebouw. We vinden er een en bekeken alle ingangen. Er zijn een hoop nood uigangen. Ik heb het perfecte plan. 'Luister, we laten iemand naar binnen gaan van 18, en die doet de nood uitgang open, zodat wij naar binnen kunnen. Desnoods gaat hij er dan weer uit. Ze zullen vast en zeker opschrijven wie er binnen zijn. We moeten daarom mensen hebben die op ons lijken, en waarvan we het ID dus ook kunnen lenen. En dat zijn onze zussen.' Wij hebben echt toeval. Onze zussen lijken sprekend op ons. Dat mijn zus op mij lijkt of andersom zou kunnen, maar dat we allebei die luxe hebben, was absurd. Maar ja, waarom zou je er verbaast over zijn als je er gebruik van kan maken?
De volgende dag onder het eten begin ik erover. Mijn ouders willen liever niet dat ik aan de wedstrijd mee doe, maar ze weten dat muziek veel voor mij betekend, en accepteerde het toen ik zei dat ik mee wil doen. Maar nu nog het grootste probleem, het overhalen dat mijn zus naar binnen zal gaan....

Het wordt later en later, en Suus komt maar niet thuis. Om 7 uur na het eten begin ik me zorgen te maken, want ze laat altijd wat horen als ze niet mee eet. ‘Pap, weet jij waar Suus is?’ Maar hij weet het niet. ‘Ik bel haar wel even,’ zeg ik. Ik pak mijn mobiel, en toets haar nummer in. ‘Voicmail. Dat is toch raar? Ze laat altijd wat horen. En nu laat ze niets weten en neemt ze ook niet op!’ Ik loop in paniek rond. Mijn moeder pakt me bij mijn schouders en schud me door elkaar. ‘Stop! Ik word zenuwachtig van je!’ Dus ik ga zitten, en pak een boek.

Na nog eens 10 keer te bellen komt ze binnen lopen, met een lach op haar gezicht alsof er niks aan de hand is. ‘Waar was je, hoe durf je niet op te nemen en waarom laat je ons hier in paniek zitten?’ val ik boos tegen haar uit. Ze zucht. ‘Eigenlijk was ik blij, maar als jullie het niet willen horen…’ Vragend kijk ik haar aan. ‘Ik ben waarschijnlijk zwanger, maar schijnbaar willen jullie het niet horen…’
Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Zwanger? Van Niko?’ Mijn ouders kijken haar aan. ‘Maar schat, je bent nog niet eens getrouwd, je woont niet eens samen!’ Mijn zus kijkt mijn moeder gekwetst aan. ‘Zijn jullie niet blij voor me?’ Mijn vader schud zijn hoofd. ‘Zwanger? Op jouw leeftijd?’ Huilend rent Suus naar buiten. Ik ren haar achterna. ‘Suus! Wacht even!’ Ze gaat in de tuin zitten, ik ga naast haar zitten. ‘Zwanger, dat is niet niks Suus,’ zeg ik, ‘maar wat vind je er zelf van? Leuk?’ Ze schudt haar hoofd. ‘Ik weet het niet. Het lijkt me fantastisch om een kindje te hebben, maar mam en pap hebben wel gelijk dat ik jong ben… Ik had alleen gehoopt dat ze blij voor me zouden zijn.’ Ze snikt nog wat, en ik leg daarom een arm om haar heen. ‘Ik vind het wel leuk voor je! Alleen moet je me beloven dat ik oppas word!’ Ze glimlacht. ‘Tuurlijk mag jij oppas worden!’ Ze kijkt me aan. ‘Heb je al nieuws van de muziekwedstrijd?’ vraagt ze. ‘Ja! Ik ben door!’ Ze gilt. ‘Wat gaaf! En Evelien?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, helaas niet….’ Ik twijfel of ik Suus zal vertellen over die jongen, die me lastig had gevallen tijdens de toets. Ik besluit het te doen. Ook zij schrikt. ‘En nu?’ vraagt ze. ‘Afwachten,’ zeg ik,’ik kan toch niets doen. Ik heb geen bewijs, dus ik kan ook niet naar de politie.’
De volgende dag weet de hele school al dat ik door ben naar de volgende ronde, waarschijnlijk is Evelien met de roddel begonnen. Ik krijg schouderklopjes, felicitaties, en heel veel vragen. Over de volgende ronde bijvoorbeeld. Ik weet alleen dat de volgende ronde een praktijkoefening is, ik krijg een stuk, die wordt op mijn klarinet gezet, en ik moet spelend kunnen marcheren. Dat wordt oefenen… Ik weet alleen nog niet wanneer die is. Ik spreek Evelien in de pauze. ‘Hoe zit het eigenlijk met die jongen?’ vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. ‘Weet niet, het wordt afwachten denk ik.’ En precies op dat moment komt er een eerste klassertje naar me toe. ‘Ik heb een brief voor je,’ zegt hij, en hij geeft een brief. Ik maak hem open.
Hallo Emilie,
Je bent door naar de volgende ronde, dat was niet de afspraak! Omdat je je niet aan de afspraak hebt gehouden, neem ik iets van je weg. Wat dat is, daar kom je vanzelf achter. Reken maar dat dit geen goed nieuws is, denk dus niet dat alles nog goed komt. Want als je de volgende ronde weer door bent, krijg je nog grotere problemen.
Anoniem.
Ik schrik me rot. Ik laat het lezen aan Evelien. Ook zij schrikt. ‘Wat nu? Je kan niet zomaar voor die wedstrijd afmelden, en het ineens slecht doen is ook zonde…’ Ik knik. ‘Ik heb bewijs, ik kan naar de politie.’ Ik word gebeld. ‘Jij gaat helemaal niet naar de politie. Als je het nog aan iemand verteld, raak je nog meer kwijt dat wat je nu al verloren hebt.’ Ik kijk geschrokken rond. Waar is hij? En waarom concentreert die jongen zich zo op mij? Evelien kijkt me aan, en ik vertel wat er was gezegd. ‘Wat ben je nu kwijt dan?’ vraagt ze. ‘Ik weet het niet!’ zeg ik. Ik begin misselijk te worden, daarom ga ik naar huis. Mijn ouders en Suus zijn er nog niet. En Suus komt die dag ook niet thuis, ik wist van dat moment wat er van me gestolen was.

(p.s. jullie mogen je mening geven hoor!)

Hoofdstuk 3
Mam en pap snapte niet wat er aan de hand was. Suus was zomaar verdwenen, en ik had ze niks verteld. Hoe kon ik ook? Waarschijnlijk bracht ik Suus daarmee alleen maar nog dieper in de problemen. Mam en pap dachten in de eerste instantie dat ze bij Niko was. Ze kwam tenslotte ook de vorige keer bij Niko vandaan… Alleen toen ze gebeld hadden bleek dat ze daar niet was. (Dat had ik hun ook nog wel kunnen vertellen.) Ze zijn naar de politie gegaan, maar die konden niet veel doen. Alleen een zoeksessie starten. Ze vonden alleen niemand, en hadden geen idee waar ze zou kunnen zijn. Die gozer was beter dan ik had verwacht. Ik had gehoopt dat het een amateurtje was geweest, die nog niet echt ervaren was met dreigingen enzo, maar het was valse hoop… Ik zat diep in de penarie. Hoe doen ze dat in van die boeken? Vroeg ik me af. Die mensen zeggen ook nooit iets, maar toch worden zij altijd net op het goede moment gered door de man van hun dromen. Alleen het probleem was dat ik geen man van mijn dromen had… Alleen Evelien wist van het probleem. Alleen haar ga ik ook niks meer vertellen, want dan heb ik weer kans dat er iets gebeurt met Suus… O, dit was een totale ramp! Zou het ooit nog goed komen? Nee, want in het briefje stond niet voor niets: Denk dus niet dat alles nog goed komt. Vanaf dat moment raakte ik helemaal in paniek.
Ik had inmiddels een tweede brief gekregen van de muziekwedstrijd. Het volgende onderdeel was zaterdag al! Nu was ik toch niet van plan om erg mijn best te gaan doen, als ik door zou gaan zou dat me alleen nog maar dieper in de problemen helpen. Ik oefende dus niet, en was op school sacherijniger dan ooit. Evelien snapte er niks van; ik vertelde haar niks, terwijl ze dondersgoed doorhad dat er wat aan de hand was. Ik legde haar uit: ‘Ik kan je niks vertellen Evelien, je weet toch dat er dan alleen nog maar grotere problemen komen? Je hebt dat briefje zelf gelezen!’ Maar toch kon ze er niet goed tegen dat ik haar niks vertelden.
Voor ik het doorhad was het al weer zaterdag. Ik had helemaal niet geoefend. Het zou geweldig zijn als ik zou winnen, maar ik zat diep genoeg in de problemen. Er was nog een probleem ontstaan: overal was nu bekend dat Suus vermist was. Er was dus grote kans dat ik er niet eens in kwam, de mensen bij de wedstrijd wisten er zeker van, en verwachtte dus waarschijnlijk niet dat er toch ene Suus op kwam dagen.
Het klopte. Er was een balie waar ik moest melden dat ik aanwezig was. Ik kwam daar aan en liet Suus ID zien. ‘Jij was toch vermist?’ vroeg de man die me hielp. Ik legde het hele verhaal uit dat mijn zus in mijn plaats had aangemeld, en dat ik de toets had gemaakt. De man nam me mee. ‘Ik wil even overleggen met de jury, want volgens mij had jij de toets helemaal goed gemaakt, op één foutje na…’ Daar snapte ik helemaal niets van. Naar mijn idee had ik de toets helemaal niet goed gedaan. Na twintig minuten kwam hij terug. ‘De jury heeft besloten dat je toch verder mag. Je mag dan nog geen achttien zijn, je bent wel heel goed. Je kan ook wel wat afleiding gebruiken. Je doet dus gewoon praktijk vandaag.’ Daar baalde ik wel een beetje van. Het was de perfecte kans om niet door te gaan naar de volgende ronde, dan zou ik van alle problemen af zijn. Toch deed ik praktijk. Ik werd naar een kamertje gebracht. Daar zat, net als bij die zingprogramma’s, de jury achter een tafeltje. Ik kreeg een stuk op mijn klarinet. Dat was geen heel moeilijk stuk, maar je kon ook niet zeggen dat het makkelijk was. Ik begon te lopen, (je moest marcherend spelen), keek nog even naar het stuk, en begon vanaf het begin. Ik dacht tot mijn spijt dat het nog wel goed ging ook. De jury overlegde. Dit keer zou ik geen brief krijgen, maar zou ik gelijk horen of ik door was. Na kort overlegd te hebben, zij een van de jury: ‘We zijn blij dat we je toch door hebben laten gaan, want dit was goed. Je bent dus door naar de volgende ronde. Gefeliciteerd.’ Ik knikte, ging naar buiten, maar barste buiten het kamertje in tranen uit. Mijn poging tot niet doorgaan was mislukt. De jury dacht dat ik echt goed was, maar waarom? Of wouden ze alleen aardig doen omdat Suus vermist was? Ze wisten niet dat dit de oorzaak was. Tot mijn grote schrik was die enge jonge na mij. Hij wist schijnbaar de weg, want hij werd niet begeleid door een van de mensen achter te tafel bij de ingang. Hij begon op fluistertoon tegen mij te praten. ‘Je bent niet slim om nog een keer door te gaan, weet je dat? Je hebt waarschijnlijk wel gemerkt dat je zusje niet meer thuis is. Nu je door bent naar de volgende ronde, ga je nog iemand kwijt raken. ‘Volgende!’ werd er door de jury geroepen. De jongen trok zich er niks van aan, en praatte gewoon verder. ‘Als je nog één keer verder komt, neem ik jou persoonlijk mee, zodat je niet op de finale kan verschijnen, en ik dus automatisch mens.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Hoe weet je dit allemaal? Hoe weet je nu al dat ik door ben, hoe weet je al die dingen van mij?’ Hij grinnikte. ‘Dat gaat je niks aan moppie.’ En daarna liep hij het kamertje met de jury binnen.

(het wordt steeds spannender! Jullie mogen nog steeds commentaar geven!)

ik heb juist alles in word gezet ga het afprinten (kan dat niet verdragen een verhaal lezen op de pc) en zodra ik het gelezen heb krijg je mijn mening