vandaag op zweinstein 3

"Mijn droom is om later fabeldieren te verzorgen, alleen weet ik nog niet in welk dier ik me zou gaan specialiseren..." zei ze zacht en keek naar Momiji. "Al heb ik wel altijd al een liefde gehad voor vliegende paarden..." gaf ze toen openlijk toe. Het eerste fabeldier dat ze had gezien was dan ook een terzieler geweest. Ze was een jaar of 4 geweest toen ze dat beest plots in hun tuin had zien staan. Judy had namelijk de moord gezien op haar moeder, haar vader was de dader geweest, maar geen mens die haar verhaal wilde geloven. Sindsdien werd ze mishandeld door haar vader en drie jaar oudere broer. "Terzielers zijn eigenlijk mijn lievelingsdieren, maar ik weet niet of het interessant is om een kudde te houden..." zei ze zacht en keek toen naar Hagrid en zag hem vreemd kijken. Ze wist uit ervaring dat mensen bang waren voor Terzielers en de mensen die ervan hielden werden vaak aanzien als mensen die hielden van de dood van andere mensen, wat niet het geval was bij haar.

Christa:
'Met mij gaat het wel goed hoor!Maar ik wil alles weten! We hebben een hoop bij te praten! Heb je les nu?' vroeg ze enthousiast. 'Dat zou wel even handig zijn! Dan kunnen we lekker een uurtje bij kletsen!'

"het spijt mij christa maar ik heb gedaanteverwisseling en als ik nu ni voortmaakt ben ik te laat en dan vermoord men moeder mij." zei ze en stond recht
"ik heb in de namiddag wel vrij jij ook" vroeg ze nog gauw.

Christa:
'Ja, is goed. Succes!' riep ze Veronique nog snel na. Het bleef voor haar een raar idee dat professor Anderling de moeder was van Veronique. Maar ja, misschien ooit... Ze liep naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Ze ging aan het raam zitten, en keek naar buiten. Daar zag ze Hagrid, met twee andere wie ze niet herkende. Ze pakte haar boeken en begon maar vast aan haar huiswerk die ze had opgekregen. Ze had dit jaar tenslotte haar SLIJMBALlen, en ze wou daar goed voor slagen!

'Terzielers hè.' mompelde Momiji en was even stilletjes in gedachten verzonken. 'Ze hebben hun eigen charme, het is gezellig om af en toe even met ze te praten, maar ze zijn niet mijn favorieten.' Ze glimlachte.
'Ik ben trouwens Momiji. En jij?' Voordat Judy liet antwoorden vervolgde ze echter alweer. 'Heb jij ook altijd het idee dat terzielers goede luisteraars zijn? Als je problemen hebt kunnen ze heel goed naar je luisteren en het lijkt zelfs alsof ze je begrijpen. Zo een gevoel heb ik tenminste.'

Veronique was nog maar juist op tijd in de les en ging naast Elyssa zitten .
Les krijgen van haar moeder was toch niet zo leuk, want ze zal weer als eerste moeten laten zien of ze geoefend had. "hoi Elyssa en heb je geoefend?" vroeg ze

Judy zuchtte en keek Momiji aan. "Mijn beste vriend is een terzieler..." zei ze eerlijk. Na de moord op haar moeder, zocht ze troost bij de terzieler en was vrienden met hem geworden. Ze had het dier toen Fjalar genoemd en deed dat nog steeds. Het dier volgde haar overal. "Ik zie hem als mijn beschermengel..." zei ze zacht, zodat ze moeilijk verstaanbaar was. "Ik heb altijd het idee dat ze als een soort van pleister zijn voor mijn innerlijke wondes..." zei ze nog steeds zacht.
Hagrid zei dat ze moesten het bos intrekken en ze zag hem al vertrekken in de richting van het bos, meteen zette ze de achtervolging in en probeerde nog maar eens om haar vader en oudere broer te gaan vergeten.

Momiji had moeite met het ontcijferen van de laatste woorden die Judy sprak en had pas laat door dat zowel Hagrid en Judy ondertussen waren weggelopen. Meteen zette ze de achtervolging in. Ze was er nog steeds niet helemaal zeker van wat Judy had gezegd, maar misschien maakt het ook niet zoveel uit.
Terwijl ze voortliepen door het bos hield Momiji alles scherp in de gaten. Verschillende malen zag ze bewegingen, maar het ging te snel om te achterhalen wat voor dier er was weggeschoten. Uiteindelijk echter viel haar blik op een puur witte verschijning.
'Eenhoorn.' mompelde ze.

"Hagrid, ginds heb je rainbow..." zei ze zacht en knikte in de richting van de eenhoorn. Ze keek naar Momiji die naast haar stond. "Rainbow is een hengst van zes jaar oud, redelijk dominant, daarom vind je erg weinig eenhoorns vlak in zijn buurt..." legde ze kort uit, om zo het onderwerp van terzielers en hun betekenis voor haar konden vermijden. Net op dat moment zag ze Fjalar niet ver van haar landen en ze keek hem even geschrokken aan, maar hoopte dat Hagrid en Momiji hem niet zouden opmerken.

Toen de les eindelijk gedaan was liep ze naar de grote zaal om te gaan eten.
*Eindelijk dacht ze ik heb voor de eerste keer niet eerst gemoeten* dacht ze.
Als ze gedaan had met eten liep ze naar christa.
"En heeft het gesmaakt" vroeg ze lachend

Christa:
'Ja!' zei ze vrolijk. 'Hoe was je les? Was je moeder nog lastig?' Ondertussen pakte ze haar rooster erbij, ze kende het nog niet helemaal uit haar hoofd...Ze zag dat na het eten een blokuur Kuirdekunde had. Dat was jammer, dan kan ze ook al niet naar Veronique's verhaal luisteren... 'Hé, heb jij de laatste tijd nog wat van Riku gehoord trouwens?'

Momiji's ogen namen ieder details van de eenhoorn in zich op.
'Hij ziet er krachtig uit, dominant inderdaad.' mompelde ze. Ze zette een stap vooruit, direct zette Rainbow een stap achteruit. Hij was zeer waakzaam voor Momiji's gevoel.
'Ik heb niet het gevoel dat hij me aardig vind.' zei ze met een glimlach op haar gezicht. 'nog niet in ieder geval.' voegde ze eraan toe.
In haar ooghoek zag ze plots nog iets bewegen en zonder dat er woorden voor nodig waren wist ze dat Judy de beweging ook had gezien. Het was een terzieler.
'Als we over de duivel spreken.' zei momiji met een glimlach. 'eerst een eenhoorn, nu een terzieler. Ze zijn zo'n beetje elkaars tegenovergestelden. Grappig dat ze zo dicht bij elkaar durven te komen.' Ze draaide zich om richting rainbow, maar zonder dat ze het had gemerkt was deze weer verdwenen.
'Ze houden toch niet zo van elkaar.' mompelde Momiji twijfelend.

Judy sloot haar ogen, toen ze Momiji hoorde spreken over het toeval. "Eenmaal je met mij veel rondloopt, zul je merken dat het niet zo'n groot toeval is dat er een terzieler is waar ik ben..." zei ze zacht en keek lichtjes kwaad naar Fjalar. "Fjalar snapt niet zo goed dat hij niet kan komen als ik lessen heb." zei ze zacht. Wat verder zag ze de eenhoorn nog staan, normaal waren Rainbow en Fjalar nog redelijk goede vrienden, maar misschien kwam het door het feit dat Momiji nu mee was en Rainbow haar nog niet kende...

Momiji luisterde naar de woorden van Judy, al waren ze niet al te duidelijk.
'Dat is dus Fjalar.' zei Momiji uiteindelijk met een glimlach. 'Hij ziet er gezond uit.' Ze grinnikte en keek toen plots serieus.
'Je bent niet de enige op deze wereld die Terzielers aantrekt.' zei ze op vlakke toon. Haar glinsterende ogen waren plotseling dof. Binnen in haar herleefde ze een moment wat ze al jaren probeerde te herleven. Het was vreemd dat juist zei het onthouden had, terwijl Hiroki en Riku de beelden nauwelijks nog voor ogen konden halen.
Er verscheen plots weer een glimlach op haar gezicht.
'Het is fijn als vrienden je op komen zoeken, of je ze nu nodig hebt of niet'

"Hij is geen vriend voor me, maar eerder een broer. Hij was al jaren in mijn tuin, maar ik zag hem pas toen ik vier jaar was..." zei ze en zweeg toen meteen weer. Ze zuchtte en keek naar Momiji. "Het lijkt alsof ik voorbestemd was om haar te zien vermoord worden en nadien misbruikt te worden..." zei ze erg zacht, maar als je goed zou luisteren zou je haar wel verstaan...

Momiji's oren spitsten zich. Vanuit haar ooghoek merkte ze dat Hagrid de laatste paar woorden niet had gehoord. Hij leek te druk bezig met iets in een nabijgelegen boom.
'Je zult niet de enige zijn op Zweinstein die zijn ouders al kwijt is... of een van beide.' Ze slikte en probeerde te glimlachen. 'maar als zoiets voor je ogen gebeurd is het nog erger. Zelfs als je klein bent heeft het een diepe indruk op je.' Ze zweeg even. 'Sommige komen achteraf goed terecht, zoals ik en mijn broer. Bij sommige gaat het niet goed...' ze keek naar Judy. 'En het klinkt alsof jij er eentje van bent.' Ze keek even naar Hagrid en toen weer naar Judy. ' Ik weet niet of je erover wilt praten, maar als het nodig is ben ik beschikbaar.' Ze schonk Judy een bemoedigende glimlach.

"Dat maakt niet uit we hebben nog een heel schooljaar. Ik heb niets meer van hem gehoord sinds ik van school dringend naar huis moest. Heb jij nog iets van hem gehoord? zei ze *Er zal toch niets ergs gebeurd zijn toen ik weg was * dacht ze

Christa:
'Nou ja, ik heb één brief terug gekregen, na ik mijn eerste brief verstuuurd heb. Maar ik heb erna veel geschreven, maar niks terug gehad.... Ik maak me zorgen. Momiji is nu hier, en ik vraag me af of alles wel goed met hem is... Ik bedoel, hij heeft niet eens een diploma!' en zo ratelde ze door.

Judy keek naar momiji en wist niet of ze te vertrouwen was. "Ik durf er niet over te praten, niet voor ik weet dat je te vertrouwen bent en alles wat ik zich voor jou zal houden en dus niet zal doorvertellen aan andere leerlingen. Ik ben echt niet trots op mijn jeugd en nog minder op de manier dat ik er mee omga..." zei ze nog steeds even zacht en wreef over haar linker onderarm. Erg recent had ze weer zitten snijden in haar arm, dus als je haar mouw nu zou opstropen, zou je de kerven nog mooi zien staan.

Momiji glimlachte.
'Heel verstandig.' ze zweeg even. 'Maar soms wordt de wereld er alleen beter van als je mensen vertrouwd.' Ze zuchtte. 'Maar ik ga je niet dwingen om dingen te vertellen die je lievervoor jezelf houd. Iedereen heeft zo zijn eigen geheimen. Ik wilde alleen dat je wist dat als je er ooit behoefte aan zou hebben, je het tegen me mag vertellen.' Haar ogen schoten weer door het bos toen ze geluiden hoorde. Niet al te ver bij hen vandaan verscheen een groep eenhoorns.
'Wauw.' fluisterde Momiji. 'ze zijn prachtig!'

Judy glimlachte terug. "Ik voel me er gewoon nog niet toe in staat, misschien dat ik later nog wel eens naar je toe kom..." zei ze rustig en keek toen om tot ze de verwondering van haar hoorde en keek naar de kudde die hun richting uitliep. Ze sperde haar ogen en keek goed. "Er zitten jongen bij!" fluisterde ze terug en wees naar de gouden veulens die tussen de kudde liepen. Even keek ze op toen ze vleugels hoorde, maar het was een gewone slechtvalk geweest, een dier dat dreuzels ook konden zien...

(Off: Mijn personage:
Gwen is een optimistisch, levendig, relativerend iemand. Ze houd van avontuur en is zeker niet bang om regels en wetten te overtreden. Toch is ze helemaal niet zo rebels als ze haar soms gedraagd. Ze kan soms heel onzeker en teruggetrokken zijn. Haar ouders zijn beiden tovenaar en hebben een boekenwinkel op de WegisWeg. Ze houd zelf ook heel erg veel van lezen en is regelmatig terug te vinden in de bib. Het is haar eerste jaar op Zweintein, maar ze kent al een heleboel mensen, doordat ze hun schoolspullen bij haar ouders in de winkel komen halen.

Gwen

Gwen liep de zaal binnen en zag dat Veronique en Christa nog gezellig zaten te kletsen.
Ze liep ernaar toe. 'Hey, alles goed met jullie?'
'Wou je net weggaan Christa?' vroeg ze terwijl ze naast haar plaats nam.
'Hoe is het nu met je vader?' fluisterde ze tegen Veronique. Ze was er niet zeker van of er andere waren die ervan wisten, maar in ieder geval, niet iedereen had er zaken mee.

veronique:

zag dat gwen de grote zaal binnen kwam.
"ey gwen met mij gaat alles goed en met jou?
Met mijn vader gaat het nu beter bedankt. heb jij de komende 2 uren ook vrij?" vroeg ze

Gwen:

'Alles in orde hé! Het is zolang geleden dat ik je gezien heb!!' voegde ze eraan toe.
'Ik denk het wel...' zei ze aarzelend terwijl ze het uurrooster te voorschijn hield.
'Kan je me soms eens zeggen, hoe dat ding werkt?' vroeg ze verlegen.

veronique:
"natuurlijk ik zal even kijken je hebt de eerste 2 uren vrij en dan heb je 2 uur toverdranken samen met mij" zei ze lachend.
"Valt dat even goed uit het is inderdaad lang geleden al een geluk dat we nu 2 uur vrij hebben dan kunnen we bijpraten. en wat heb je al die tijd gedaan?"vroeg ze