hagridshut
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

hagridshut

welkom op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus
 
IndexGalerijZoekenLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

 

  Harry Potter & de Gevangenen van Zweinstein

Ga naar beneden 
AuteurBericht
Hermelien
Admin
Hermelien


Vrouw
Aantal berichten : 1664
Leeftijd : 36
Woonplaats : Zweinstein
Registration date : 01-02-09

 Harry Potter & de Gevangenen van Zweinstein Empty
BerichtOnderwerp: Harry Potter & de Gevangenen van Zweinstein    Harry Potter & de Gevangenen van Zweinstein Icon_minitimeza jul 03, 2010 7:47 pm

dit is een verhaal van davysmurf en ik vindt dat jullie dit moeten lezen het is zo spannend hier is het:



Voor alle duidelijkheid moet ik zeggen dat dit verhaal voortbouwt op de Halfbloedprins. Dus deel 7 moet je even wegdenken en dit is het alternatief (met het hoofdplot in deel7 was de fun eraf, dus hier komt mijn versie )
Veel plezier

Harry Potter & de Gevangenen van Zweinstein


“Red hem, red hem! Red mijn baby!” riep Ginny Wemel.
Harry wist niet wat er gebeurde, hij keek om zich heen. Daar, op de voetbank van een van de karretjes lag de baby. Het karretje was nu bijna bij het volgende karretje dat stilstond en daar waar de passagiers al waren uitgestapt, daar waar het voetbankje onder het volgende karretje zou schuiven. De baby zou verpletterd worden maar de bestuurders van de machines schenen niets in de gaten te hebben. Harry moest geen seconde langer nadenken. Hij rende in de richting van het besturingspaneel en plaatste zijn hand met volle kracht op een grote rode knop. Tot Harry’s grote opluchting kwam het gevaarte krakend tot stilstand. Ginny Wemel stond ondertussen bij het karretje en drukte haar kind tegen zich aan.
Even later zaten Harry en Ginny op een bankje enkele meters verder.
“Bedankt, Harry” zei Ginny schor en ze omhelsde hem. “Bedankt voor alles, bedankt voor wat je me vandaag hebt laten zien.” Ginny pauzeerde even. “Dat je me vandaag de dingen hebt laten zien die ik al heel lang niet meer in je gezien had.”
Harry wist wat ze bedoelde, nu besefte hij pas dat de dingen die hij vandaag spontaan had verwezenlijkt pluspunten waren die hoog scoorden bij Ginny. Durfde hij het vragen?
“Het –”
“Mag ik wat vragen?” onderbrak Harry haar. “Zou jij het zien zitten om… om… onze relatie nog een kans te geven. Ik weet dat het niet misschien niet makkelijk is na al die maanden, maar ik da –”
Op dat moment beantwoordde Ginny zijn vraag met een hartstochtelijke zoen. Harry had het even moeilijk, maar voelde zich op dat moment de gelukkigste man ter wereld.
“Laten we gaan, Harry. Het park gaat bijna sluiten…”
Harry stond op en liep met Ginny richting uitgang. Al gauw lieten ze Warner Bros Movie World achter zich en verdwijnselden ze richting westen…

Harry schrok wakker, hij had een mooie droom achter de rug. Maar de terugkeer naar de realiteit was een ware nachtmerrie. Harry en Ginny hadden het niet bijgelegd, het was niet goed gekomen tussen hen. Integendeel, Ginny had nog steeds een relatie met haar… ‘lover’. Dit was al de derde keer deze week dat Harry droomde over dat het terug goed kwam tussen hem en haar of dat het slechter ging gaan tussen haar en haar ‘lover’. Maar dit was wel de meest onrealistische droom tot nu toe… Ginny had helemaal geen baby, en Harry was nog nooit in Duitsland geweest, dus hij had geen enkel idee hoe het moviepark in Duitsland er uit zag en welke gevaarlijke attracties er allemaal stonden.

Harry liet zijn blik door de slaapzaal glijden. Buiten schemerde het nog, het was nog heel erg vroeg. Desondanks waren de overige vier bedden leeg. Vandaag wordt weer een lange en zware dag, dacht Harry, want vandaag zou het gebeuren…


IETS MINDER DAN TWAALF MAANDEN EERDER


Het was een zonnige juliochtend. Harry werd wakker in zijn kleine kamertje in de ligusterlaan. Hij liet zichzelf uit bed vallen, hij was nog te moe om te staan, en kroop richting bureau. Daar nam hij veer en perkament en begon hij aan een lange brief aan Ginny, het enige contact dat hij met zijn vriendin had gedurende zijn verblijf in de ligusterlaan. Een tijdje daarvoor had hij Ginny nog gezegd dat ze beter een punt achter hun relatie zouden zetten. Want als Heer Voldemort zou weten dat hij een relatie had met Ginny, zou Ginny in gevaar zijn. Uiteindelijk bleek dat een stomme reden geweest te zijn, want in deze tijden was iedereen hoe dan ook in gevaar. Harry en Ginny beslisten dus unaniem om hun relatie verder te zetten en Harry snakte naar het moment dat hij haar terug zou kunnen zien. Maar hier zat hij vast, dit was de plaats die hij thuis kon noemen… Hier was hij veilig voor Heer Voldemort. Of toch tenminste nog voor enkele weken, tot zijn verjaardag… Niet tegenstaande waren dit de vreselijkste weken van het jaar. De tijd dat hij met zijn familie doorbracht, zijn levende familie.
Even later vloog Hedwig de opkomende zon tegemoet en besloot Harry om naar de keuken af te zakken. Hoe sneller hij daar was om te ontbijten, hoe minder opmerkingen Oom Herman daarover kon maken. Er bestond dan trouwens ook een kans dat hij eerder aan de ontbijttafel zat dan zijn moddervette neef Dirk, een factor die zijn ontbijt er niet bepaald smakelijker op maakte.
Toen Harry beneden kwam wandelde hij de door de ochtendzonverlichte woonkamer binnen. Het was de eerste keer deze zomer dat hij in de woonkamer kwam. Harry dacht terug aan de vorige keer, aan het bange gezicht van Dirk bij het zien van Perkamentus, uit angst dat hij weer enkele weken met een varkensstaart zou rondlopen. Harry kreeg een ondraaglijk gevoel vanbinnen, het gevoel van verdriet toen hij terugdacht aan Perkamentus die enkele weken eerder een veel te vroege dood gestorven was… Harry wilde het verdriet vermijden en dacht aan prettigere dingen. Aan Dirk zijn fobie voor tovenaars en heksen bijvoorbeeld. Wat zou Harry dat graag nog eens zien, maar de kans dat in deze kamer ooit nog eens een andere magische persoon dan hijzelf zou staan was niet zo erg groot. Tenminste, dat dacht Harry, want toen ging de deurbel…
“Ga die deur openmaken, jongen!”
“Hoi, Harry!” zei de vrouw voor wie hij de deur had opengedaan en die onuitgenodigd binnenkwam. Laat ons snel naar boven gaan, we moeten je spullen pakken.
“Waar gaan we heen?” vroeg Harry aan Nymphadora Tops.
“Naar Zweinstein, natuurlijk!”
“Maar, moeten er dan niet meer leden van de Orde zijn om me te escorteren? Is het wel veilig zo?”
“Zeer zeker is het veilig Harry, reken maar!”
“Hoezo dan?”
“Ik ben bang dat ik je dat niet kan vertellen, Harry, maar op Zweinstein zal alles duidelijk worden.”
“Maar waarom moet ik zo vroeg al naar Zweinstein?”
“Ook dat zal daar duidelijk worden, Harry. Nu moeten we snel alles inpakken.”
Harry hielp Tops snel met het inpakken van zijn spullen, hoe sneller ze hier weg waren hoe beter… Voor ze last kregen van Oom Herman…
Niet veel later donderden ze de trap af, net op het moment dat de deur van de woonkamer openzwaaide.
“Wat moet dat, jongen, wie was er aan de deur?” riep een bekende stem. Harry had geen woorden nodig want meteen daarna volgde: “Wat moet dat hier weer met al dat tovergedoe?” Tops liet Harry’s hutkoffer de trap afzweven. “Petunia, ik ben het zat! Geef me een mes! Ik ga me afreageren op de banden van de auto’s die in de straat geparkeerd staan!”
“Hoe gaan we naar Zweinstein?” vroeg Harry.
Maar op dat moment stak Tops haar hand uit en BANG, reed een paarse driedubbeldekbus de straat in. Sjaak Stuurman stapte uit, hij zag er nogal belabberd uit, en blijkbaar was hij dat ook, te belabberd om zijn gebruikelijke tekstje op te zeggen want hij liet hen gewoon opstappen en betalen, zonder meer. Het verwonderde Harry niets dat Sjaak er zo uitzag. Hij mocht er niet aan denken hoe het zou zijn als hij maandenlang omringd zou zijn door honderden dementors.
“Waarom gaan we nou naar Zweinstein, wat gaat er met me gebeuren?”
“Mijn opdracht is om je veilig naar Zweinstein te brengen, verder mag ik niets zeggen. Alles zal duidelijk worden op Zweinstein.”
Met een luide BANG reed de collectebus de hoofdstraat van Zweinsveld op. Nog geen minuut later stopte ze met vreselijk piepende remmen voor de poorten van terrein Zweinstein.
“Kom met me mee, Harry!” zei Tops terwijl ze hem mee trok richting de poort
“Ik kan zelf lopen, ja!”
Alles zag hier nog hetzelfde uit als enkele dagen geleden. Maar wat hem het meest verontruste was dat hij weg was bij de Duffelingen. Hoewel hij blij was dat hij daar weg was stelde hij zich vragen bij het feit dat hij daar niet zou moeten blijven. Dat was toch de bescherming die een thuis hem zou moeten bieden? Plots brak het angstzweet hem uit… Wat als de Orde inderdaad verwachtte dat hij gezellig thuis bij de Duffelingen zat en dat hij naast een of andere dooddoener stond die aan de wisseldrank had gezeten. Het was allemaal zo onlogisch. Als de Orde hem op Zweinstein wilde, was het dan niet de bedoeling dat meer dan alleen Tops hem zou escorteren? Hij trok zijn toverstok en richtte hem op Tops.
“Harry, wat doe je?”
“Vertel me waarom je enkele weken geleden tevergeefs op Zweinstein rondliep!”
“Omdat ik Perkamentus wilde bezoeken maar hij was er niet, dat heb ik je toen toch uitgelegd?”
“Ja, ok”, zei Harry aarzelend, “maar ik moest toch controleren of jij het was?”
“Wel een beetje laat, vind je niet? En als ik een dooddoener was bracht ik je nu naar Hij Die Niet Genoemd Mag Worden en niet naar Zweinstein, Harry.”
Op dat moment schoot er een zilveren dier uit haar toverstok door de poort van Zweinstein door in de richting van Hagrids hutje. Harry had een dejavu-gevoel. In september had hij hier ook gestaan met Tops, en toen was Sneep komen opendoen, Sneep, de vreselijke man die de moord op Perkamentus op zijn geweten had. Harry hoopte dat het deze keer anders zou lopen en even later kwam inderdaad Hagrid aangesneld.
“Harry, Tops, wat ben ik blij jullie weer te zien!”
“Hagrid, kan ik Harry vanaf nu aan jou overlaten? Ik moet terug naar het ministerie. Je weet wat je moet doen?”
“Op mij ken je rekenen!” zei Hagrid. Naar het ministerie? Wat had Tops daar te zoeken.
“Hagrid, kan je me vertellen wat er aan de hand –”
“Ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om je dat te vertellen, Harry. Volg me.”
Hagrid liep met Harry naar het kasteel. Toen ze in de Hal kwamen zei Hagrid: “Laat je spullen hier maar staan, daar wordt later voor gezorgd. Nu moeten we voortmaken, ik had jullie vroeger verwacht.”
Harry volgde Hagrid de marmeren trap op en toen ze op de zevende verdieping waren aangekomen bleef Hagrid staan voor een waterspuwer. De waterspuwer ging spontaan open.
“Wordt er niet van ons verwacht dat we een wachtwoord geven aan de waterspuwer voor hij opengaat?” vroeg Harry aan Hagrid.
“Nou, onder normale omstandigheden wel. Maar nu Perkamentus er niet meer is, is er een nieuw schoolhoofd aangesteld en omdat hij officieel pas in september in dienst treed hoort de waterspuwer de vertrekken van het schoolhoofd niet te beschermen voor een specifiek schoolhoofd. Ga maar naar boven, Harry. Ik moet terug, ik wilde net aan het eten beginnen en Muil rammelt vast van de honger. Tot later!”
Harry stapte op de draaiend wenteltrap en vroeg zich af wie er boven op hem zou wachten. Hij veronderstelde tenminste dat er boven iemand op hem zou wachten, waarom zou Hagrid hem anders daarheen sturen. Hij vroeg zich eveneens af wie het nieuwe schoolhoofd van Zweinstein zou zijn. Hij had om eerlijk te zijn verwacht dat professor Anderling de troon van schoolhoofd zou bestijgen aangezien ze gedurende de regeerperiode van Perkamentus steeds plaatsvervangend schoolhoofd is geweest. Maar Hagrid sprak over een “hij” en tenzij professor Anderling zich had laten ombouwen, wat Harry erg onwaarschijnlijk leek, was de post dit jaar weggelegd voor iemand anders dan professor Anderling. Toen Harry het kantoor van het schoolhoofd binnenging was dit verlaten. Misschien was de persoon die Harry hier wilde spreken zelf te laat, misschien was het het nieuwe schoolhoofd zelf. Maar dan zou deze man in contact staan met de orde, zelfs machtig genoeg zijn om opdrachten te geven aan de orde. Misschien was het zelfs iemand van de orde zelf. Wie van de orde zou de taak van schoolhoofd op zich willen nemen? Dolleman misschien? Nee, die heeft teveel schouwersbloed in zijn aderen om aan een schoolhoofdcarrière te kunnen denken. Harry keek om zich heen en wilde de voorwerpen van Perkamentus die nog steeds op de tafeltjes stonden wat nader bestuderen toen…
“Harry, ik ben blij dat je er bent! Ik verwachtte je al, ga toch zitten!” zei de stem van Albus Perkamentus.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://hagridshut.forumactie.com
 
Harry Potter & de Gevangenen van Zweinstein
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» harry potter en de sluier van het verleden
» Harry potter 7
» harry potter alfabet
» harry potter en de vuurbeker
» harry potter en de vuurbeker

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
hagridshut :: ontspanning :: Fantaciteer-
Ga naar: